عنانم گر نگیرد خاطر آیینه سیمایی

به قلب آسمانها می زنم از آه هیهایی

ز سامان دو عالم آرزو مستغنی ام دارد

شبستان خط جام و حضور شمع و مینایی

دمیدن گو نباشد آبیار ریشهٔ جهدم

نهال داغ حرمان را زمینگیری است بالایی

نیاز خاک راه ناامیدی بایدم کردن

دل خون گشته در دستی ، سر فرسوده در پایی

سراغ خون من از گرد رنگ گل چه می پرسی

به یاد دامن او می کشم آخر سر از جایی

چراغ حیرتم چون لاله در دست است معذورم

رهی گم کرده ام در ظلمت آباد سویدایی

درین گلشن میسر نیست ترک احولی کردن

که در هر برگ گل آیینه دارد حسن رعنایی

ز نفی ما و من اثبات وحدت کرد آگاهی

حبابی چند از خود رفت و بیرون ریخت دریایی

نبود امیدی از جام سلامت غنچهٔ ما را

هم از جوش شکست رنگ پرکردیم مینایی

ندامت مایه ایم ای یأس آتش زن به عقبا هم

که امروز زیانکاران نمی ارزد به فردایی

دل ازکف داده ام دیگر زکلفتها چه می پرسی

به سامان غبارم دامن افشانده ست صحرایی

من بیدل حریف سعی بیجا نیستم زاهد

تویی و قطع منزلها من ویک لغزش پایی